Yakın zamana kadar, gerçekleşmesini umduğum üç dileğim vardı.
“Kayıp en büyük ağabeyim lütfen geri gelsin.”
“Lütfen İkinci Kardeşimin uyanmasına izin verin de yarık bekçisi olarak çalışmayı bırakabilsin.”
“Ve en küçük erkek kardeşim… Yeter ki gözlerini açabilsin…”
Mutluluktan başka istediğim hiçbir şey yok… Düşündüğüm buydu…!
“Keuhk… Karanlığı içimde tutabilmek için sadece 10 yıl oynayacağım, bu yüzden biraz daha sıkı çalış, küçüğüm!”
Ağabeyim henüz ergenlik çağındaymış gibi konuşuyordu. “Hyung 10 yıldır oynuyorsa ben de 10 yıl oynayacağım!”
Gelecekten bir uyandırıcı olarak dönen ikinci kardeşim (iddia ettiği gibi) dedi.
“Seni aptal domuz, sana bu asil ruha hizmet etme fırsatı vereceğim.”
Üçüncü kardeşim… devam edelim, çünkü onu düşünmek bile başımı ağrıtıyor.
“Sizi işsiz parazitler! Neden hepiniz dışarı çıkıp iş bulamıyorsunuz?!”
Başka hiçbir şeyi olmayan bir kız olan Lee Bobae’nin geleceği mutlulukla dolu olabilir mi?
